
In 1937 was de structuur van het vliegveld voltooid. De gebouwen aan landzijde zijn hoog en bestaan voornamelijk uit gewapend beton, afgewerkt met stenen. Het centrale gedeelte is met een metalen constructie 40 meter overdekt, wat voor die tijd erg modern was in Duitsland.
Tijdens de 2e wereldoorlog werd de bouw van het vliegveld stil gelegd, en gebruikt door de Duitse Luchtmacht. Rond 1943 zijn de bouwwerkzaamheden gestaakt.
Van juni 1948 tot mei 1949, toen Rusland West Berlijn had geblokkeerd heeft Tempelhof een belangrijke rol gespeeld als luchtbrug van de Amerikaanse Geallieerden. Vliegtuigen boden de enige toegang tot dit gedeelte van Berlijn. 320 dagen lang brachten militaire vliegtuigen eten, medicijnen, steenkool en alle andere belangrijke zaken. De vliegtuigen, die als bijnaam Rosinenbomber hadden, landden soms wel elke minuut.

Op de voorgrond het documentatiecentrum "Topographie des Terrors", een tentoonstelling over het nazi-regime op de plek van het voormalige hoofdkwartier van de Gestapo.
Op de achtergrond het huidige ministerie van financiën te Berlijn. Dit was tijdens het derde rijk het ministerie van luchtvaart.
In 1934 kreeg Ernst Sagebiel de bouwopdracht. In oktober 1935 waren de eerste 1.000 kantoren van het ministerie klaar. Totaal duurde de bouw van het enorme ministerie met 2.000 kantoren, verschillende vergaderzalen en een parkeergarage voor 240 auto's minder dan 15 maanden. Het ministerie heeft de Tweede Wereldoorlog vrijwel ongeschonden doorstaan en is nog altijd één van de grootste gebouwen van Berlijn.

Het Altes Museum was het eerste museum van Berlijn en de kern van het Museumeiland. Het werd tussen 1823 en 1830 gebouwd door de architect Karl Friedrich Schinkel. Als een van de belangrijkste voorbeelden van neoklassieke architectuur was het Altes Museum tot ver in de 20e eeuw toonaangevend. Het Altes Museum herbergt de collectie klassieke oudheden van de Staatliche Museen zu Berlin (Nationale Musea in Berlijn).

De "Gedenkstätte Berliner Mauer" is een van de plekken waar je het meest realistische beeld krijgt van hoe de Berlijnse Muur eruit heeft gezien. Aan de Bernauer Straße vind je een lang stuk Muur dat grotendeels in originele staat is gebleven. Vanaf een uitzichtspunt kijk je direct op de Todesstreifen en een wachttoren welke nog in tact is. In 1998 werd het monument door de Duitse staat geopend en is nu gratis en publiekelijk te bezichtigen. Jaarlijks komen er zo´n 300.000 bezoekers op dit monument af, een fractie in vergelijking met andere bezienswaardigheden in Berlijn.

Potsdamer Platz is een metrostation in de Duitse hoofdstad Berlijn dat in 1907 werd geopend onder de Leipziger Platz. De naam verwijst naar het Station Berlin Potsdamer Platz vlak ten westen van de Leipziger Platz.
Het huidige metrostation Potsdamer Platz is onderdeel van lijn U2. In totaal werden er drie metrostations onder het plein gebouwd; het eerste werd echter al vijf jaar na zijn opening afgebroken, het derde station is nog ongebruikt en zal wellicht nooit in dienst komen.

De Alte Nationalgalerie is een museum voor negentiende-eeuwse kunst, gelegen op het Museumsinsel in Berlijn. Het gebouw van dit museum werd tussen 1866 en 1876 opgericht en is ontworpen door Friedrich August Stüler. Men wilde hier aanvankelijk de collectie moderne kunst onderbrengen die voorheen in de Akademie der Künste was te bezichtigen. Na de Tweede Wereldoorlog werd de collectie echter opgesplitst en deels tentoongesteld in de speciaal hiervoor gebouwde Neue Nationalgalerie in West-Berlijn. Het gebouw werd toen herdoopt in Alte Nationalgalerie. Na de Duitse hereniging werden de collecties weer samengevoegd.

De Rijksdag was het Duitse parlement van Duitsland in de jaren 1867-1945. Sinds 1949 heeft de Duitse Bondsdag (Duits: Bundestag) dezelfde functie in de Bondsrepubliek Duitsland en sinds 1999 gebruikt de Bondsdag weer het oude Rijksdaggebouw.
De term Reichstag (Rijksdag) is een samenstelling van Reich (rijk) en tag (vergadering, vergelijk met dagen) en zou vertaald kunnen worden als 'Rijksvergadering'.

De Europabrücke of Europabrug is een dalbrug die deel uitmaakt van de Brennerautobahn A13.
De brug is 777 meter lang en heeft een spanwijdte van 657 meter over het Wipptal ten zuiden van Innsbruck in Oostenrijk (Tirol). De brug is 190 meter hoog en was tot de voltooiing van het Viadotto Sfalassà in 1972 de hoogste van Europa.
In 1960 startten de bouwwerkzaamheden en op 17 november 1963 ging de brug open voor het verkeer. De Europabrücke rust op vijf pilaren van gewapend beton, waarvan de middelste een lengte van 146,5 meter heeft.